Wes op Curaçao: Terugblikken!

Inmiddels ben ik al weer een tijdje terug in mijn land van herkomst, Nederland. Mijn terugkomst was een spektakel vanjewelste.

Ik vloog samen terug met Gijs. Echter was er een verschil in onze tickets, hij vloog comfort zone en ik economy class. Natuurlijk kon de stewardess mijn puppy oogjes niet weerstaan en mocht ik van haar mijn tedere billetjes landen op een lege stoel in de comfort zone. Met extra beenruimte en service was de vlucht alles behalve onaangenaam. Eenmaal geland begon de spanning toch aardig op te lopen. Samen met Gijs en al onze bagage liepen we door de geblindeerde schuifdeuren richting de ontvangsthal. Hier kwam een roze gloed over mij heen. De haren op mijn armen stonden recht overeind en het kippenvel had nog nooit zo hoog gestaan toen ik vrienden, familie en natuurlijk mijn vriendin met een groot spandoek zag staan in carnavals outfit. Totaal verstijfd van alle emoties sprong mijn vriendin mij in de armen. Knuffels, kussen en wat tranen later kon ik ook weer genieten van de warmte van moeder, vader, zus en honden. Vervolgens werd ik besprongen door beste vrienden die ik hier absoluut niet had verwacht wat het alleen nog maar mooier maakte. Een van de gelukkigste momenten die ik me kan herinneren was deze warme ontvangst. Gelukkig is alles gefilmd door Robin en hij heeft er een mooi filmpje van gemaakt welke ik onderaan deze blog zal toevoegen.
Het weerzien van vrienden en familie geeft een warm en zeker gevoel wat lang blijft hangen. Hierdoor besef je wat je gemist hebt en dat wat zo gewoon lijkt, toch wel speciaal is.

Met een zeer positief gevoel kijk ik terug op mijn tijd op Curaçao. Ik heb het gevoel dat ik een hoop geleerd heb; vakinhoudelijk, over mensen, cultuur en hoe ik moet overleven in mijn eentje in wat mindere omstandigheden maar vooral ook over mezelf. Dit laatste is voor mij het meest waardevolle en heeft met de rest mijn persoonlijke rugzak een stevige vulling gegeven. Welke hopelijk de bodem legt voor wat er dan ook nog komen gaat.

Als ik de foto's terug kijk voel ik een soort heimwee. Ik zou erg graag terug willen maar dan mét vrienden en familie. Ik zou het leuk vinden om de mensen te laten zien wat ik heb meegemaakt waar ik nu slechts met veel trots en enthousiasme over kan vertellen.

Tot slot wil ik iedereen enorm bedanken voor alle steun; Steffie, Ma, Pa en zus met honden, Opa en Oma's, Tante's, Oom, nichtjes, vrienden, vriendinnen, de mensen van het licht en geluid en Google Blogger!

AYÓ!

7uur AM met een hartslag van 200 slagen per minuut..